Πολλά σενάρια βγαίνουν αληθινά δίπλα μας
Σχεδόν
συνωμοτικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το γεγονός πως ενώ όλος ο
κόσμος αναζητά την άκρη του νήματος στην υπόθεση της τετράχρονης Μαρίας,
στους κινηματογράφους προβάλλεται η ταινία Prisoners με τον Χιου
Τζάκμαν, που πραγματεύεται αυτό ακριβώς το θέμα, την αρπαγή δηλαδή
μικρών παιδιών από διάφορες οικογένειες.
Στη
θέση της Μαρίας, μία άλλη μικρή η Άννα, η οποία προσπαθεί ν’ ανακαλύψει
την έξοδο στο δικό της λαβύρινθο ως το σπίτι. Και στην περίπτωση της
ταινίας, τη λύση στο μυστήριο και την απελευθέρωση της Άννας
πραγματοποιεί η Αστυνομία.
Όσο όμως η
υπόθεση εξελίσσεται, αποκαλύπτονται τμηματικά τα σκοτεινά σχέδια μιας
οικογένειας, η οποία είχε μετατρέψει σε στόχο ζωής την εκμετάλλευση, και
σε πολλές περιπτώσεις, την καταστροφή ανήλικών παιδιών. Η λύτρωση στο
τέλος των Prisoners έρχεται μερικά, ενώ πολλά είναι τα ερωτηματικά που
παραμένουν σε σχέση με τη δράση κυκλωμάτων απαγωγών.
Παρακολουθώντας
τη δύο ωρών ταινία αγωνίας, που οι θεατές χαρακτηρίζουν αριστούργημα, η
βασική εκτίμηση είναι πως τα πάντα ξεπερνούν τα όρια της υπερβολής.
Αν
κάνει κανείς όμως τη σύνδεση με την περίπτωση της Μαρίας και την
ταυτόχρονη σύνδεση εξαφάνισης της μικρής Μαντλίν, εύκολα μπορεί να
διαπιστώσει πως οι ταινίες είναι κομμάτι της δικής μας ζωής. Και μπορεί
να διαδραματίζονται δίπλα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου