Ένας πόλεμος δεν γίνεται ποτέ χωρίς αίτιο και αφορμή

του Θανάση Σοφιανού

Εκ των πραγμάτων, ζούμε σε μια εποχή παράνοιας, συνωμοσιολογίας και άκρατης εθνικιστικής έξαρσης, χωρίς, όμως, ευκρινή εθνικά εφαλτήρια, καθώς τα έθνη, επί της ουσίας, πέραν του ότι ως όρος είναι ένα επίκτητο ευφυολόγημα ιστορικών του περασμένου αιώνα για λόγους ακαδημαϊκής μελέτης, στην ουσία δεν υφίστανται, ειδικά στην Ευρώπη.

Συναποτέλεσμα των παραπάνω, είναι μια επίσης επίκτητη οικονομική κρίση, η οποία προφανώς και φαντάζει φυσιολογική, ελέω ενός αμαρτωλού οικονομικού, πολιτικού και, γιατί όχι, κοινωνικού παρελθόντος και συν αυτώ «επελέγη» η Ελλάδα ως η απαρχή της ευρωπαϊκής κρίσης. Τα υλικά υπήρχαν, έμενε η εκτέλεση της συνταγής.

Η πολιτική και η οικονομία, όμως, δεν βηματίζουν πάντα σε μια νομοτελειακή ακολουθία, αλλά επηρεάζονται από διάφορους, συγκυριακούς συνήθως, αστάθμητους παράγοντες. Συνεπώς, κάποια στιγμή, πρέπει να βρεθεί διέξοδος από μια κρίση που δημιούργησαν, προφανώς, ανθρώπινα νοήμονα όντα, (το «νοήμονα» ελέγχεται κατά το δοκούν), καθώς οι ανεξέλεγκτες συνέπειές της μπορούν να αλλάξουν τον προκαθορισμένο ρου που χάραξαν οι καθεστηκυίες άρχουσες, με βάση το budget τους, δυνάμεις.

Το επιστέγασμα ή, καλύτερα, η έσχατη βίαιη λύση για τη λήξη μιας ανεξέλεγκτης οικονομικής κρίσης που λαμβάνει -ως ιός- παγκόσμιες διαστάσεις, είναι ένας πόλεμος. Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με την εγρήγορση συνωμοσιολογικών αντανακλαστικών, ούτε με την επιστράτευση ιδεολογικών επιχειρημάτων. Είναι η απλή αναλογική ενός συστήματος που δουλεύει όπως ακριβώς ένας υπολογιστής… Με δυαδικό σύστημα και με την εντολή “restart” ή “format”, όταν έχουν κολλήσει τα πάντα.

Μια ενδεχόμενη και, προφανώς, κάτι παραπάνω από σίγουρη επέμβαση στη Συρία, άπτεται άμεσα της παραπάνω λογικής, κάτι που δικαιολογείται και από τη χρονική συγκυρία, αλλά, κυρίως, από τις δυνάμεις που θέλουν (ή δεν θέλουν) να εμπλακούν, αλλά και, βασικά, από το σημείο που επιλέχτηκε να ξεκινήσει αυτό το παγκόσμιο restart.

Η αναθεώρηση και αναδιάταξη των γεωστρατηγικών αναλογιών στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ένας διακαής πόθος δεκαετιών, για να μην πούμε εκατονταετηρίδων, όχι μόνο των όμορων εθνών της περιοχής, αλλά και άλλων, πολύ πιο μακρινών. Ας μην παραβλέπει και ο υποψιασμένος ενεργός πολίτης και την πρόσφατη ανακάλυψη τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου στο νοητό τρίγωνο Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας.

Σ’ αυτήν την επικείμενη γεωπολιτική αλλαγή, η Ελλάδα πρέπει να πάρει θέση -αρνητική ή θετική, δεν έχει σημασία- όμως σίγουρα αμέτοχη δεν πρέπει να μείνει. Τα πράγματα, ως φαίνεται, θα αλλάξουν άρδην, βίαια και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα (σ.σ.: Κάποιοι βιάζονται πολύ και ήδη απελευθερώνουν «αδέσποτους» βαλλιστικούς πυραύλους).

Πάντως, το παράδοξο σ’ αυτήν την ιστορία, που υποδεικνύει και την επικινδυνότητα της εν λόγω πιθανής σύρραξης στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι η απροθυμία της Αμερικής (των πολιτικών και των στρατιωτικών της δυνάμεων) και της Αγγλίας και η επιβλητική, πλην όμως διακριτική παρουσία της Ρωσίας. Αυτός είναι ένας αστάθμητος παράγοντας που σε συνδυασμό με την «καούρα» του Ισραήλ, μπορεί να οδηγήσει σε μια περαιτέρω παγκόσμια κρίση, αυτή τη φορά γεωπολιτική και, κυρίως, πολεμική, με έναυσμα αμιγώς οικονομικό. Άλλωστε, όπως έγραψε και ο Πλάτωνας: «Δια την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνονται». Κι ο Θεός, βοηθός…