«Γιατί δεν ξαναπάμε στην παρέλαση»

Πολίτης για τα κάγκελα και το κλίμα στη χθεσινή παρέλαση

Από την μικρή μας ηλικία είχαμε στο μυαλό μας  την ημέρα της παρέλασης ως μια εορτή της πατρίδας μας, ως μια ημέρα μνήμης για όσους θυσιάστηκαν για τη δική μας σημερινή ελευθερία ή «ελευθερία».

Έτσι και εχθές 28η Οκτωβρίου 2013 βάζουμε τα καλά μας και ετοιμαζόμαστε να θαυμάσουμε την παρέλαση. Ο αναγνώστης να έχει την εικόνα δυο οικογενειών με τρία παιδάκια σε δυο καροτσάκια με τους γονείς να κατεβαίνουν την Λεωφόρο Δημοκρατίας από την πλευρά του πάρκου Γεωργιάδη.

Έχοντας περπατήσει περίπου 500 μέτρα συνειδητοποιούμε ότι στο τέλος του πεζοδρομίου –απέναντι από το άγαλμα του Βενιζέλου- έχουμε παγιδευτεί αφού υπάρχουν παντού κάγκελα. Η μια έκπληξη διαθέχεται την άλλη βλέποντας μπροστά μας πάνοπλους αστυνομικούς με γκλοπ και ασπίδες. «Δεν μπορεί όνειρο ζω», σκέφτομαι και προσπαθώ να βρω διέξοδο αλλά εις μάτην.

Με τη βοήθεια παρευρισκομένων περνάμε τα παιδιά και τα καρότσια πάνω από τα κάγκελα με σκοπό να προχωρήσουμε τη Δημοκρατίας μέχρι την Αβέρωφ.

Αλλά δυστυχώς ο δρόμος απέναντι είναι αποκλεισμένος με κάγκελα. Μια μητέρα ζητεί να περάσει τα κάγκελα διότι είχε αφήσει το παιδί της από την άλλη πλευρά.

Οι αστυνομικοί στην είσοδο του πάρκιγκ επί της οδού Πεδίαδος Βίγλας απλώς μας παρατηρούν και ο πιο ευγενικός από όλους λέει στην μητέρα «Ας ερχόσουν νωρίτερα». Είμαστε περίπου 5 οικογένειες με τα παιδιά μας ανάμεσα σε κάγκελα και ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε είναι να κάνουμε τον κύκλο Βίγλα και να κατεβούμε από την Πεδιάδος προς την πλατεία Ελευθερίας.

Είναι η στιγμή που αρχίζεις να κοκκινίζεις από τα νεύρα σου ενώ τα λόγια του συνταξιούχου αστυνομικού πατέρα μου ότι ο «αστυνομικός πρέπει να είναι δίπλα στον πολίτη» και ότι ο «πολίτης πρέπει να αισθάνεται το άγγιγμα του αστυνομικού» θυμίζουν στην καλύτερη περίπτωση μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας.

Έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο φτάνουμε στην Αβέρωφ όπου ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με πάνοπλους αστυνομικούς με κράνη και άλλα διάφορα χρειαζούμενα. Αποφασίζουμε να μείνουμε στην Αβέρωφ για να δούμε την παρέλαση μιάς και η μητέρα μας θα συμμετέιχε στο σώμα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

Παιδιά δίπλα μου κλαίνε, γονείς αγανακτούν, τα κάγκελα έχουν περιορίσει τον χώρο των πολιτών ενώ κάποιος γονέας φωνάζει διαμαρτυρόμενους στους αστυνομικούς για τα μέτρα ασφαλείας : «Ήρθαμε να δούμε τα παιδιά μας που παρελάζουν, δεν είμαστε η 17 Νοέμβρη» είπε με βροντερή φωνή. 

Εν ριπή οφθαλμού μαζεύτηκαν γύρω του 6-7 αστυνομικοί και η συζήτηση σταμάτησε με δημοκρατικές διαδικασίες. Κάποιοι λιγότερο θαρραλέοι με χαμηλή ένταση φωνής συμφωνούν μαζί του και αποδοκιμάζουν την κατάσταση.

Ο Παναγιώτης ετών 7 ρωτάει τον παππού του δίπλα μου γιατί φωνάζει ο κύριος. Δυστυχώς δεν πήρε απάντηση. Βλέπω τα παιδιά παγιδευμένα στα κάγκελα, λες και είναι στη φυλακή και δίπλα τους οι ανέκφραστοι αστυνομικοί με τα μεγάλα γκλοπ.

Για λίγα δευτερόλεπτα έρχονται στο μυαλό μου μνήμες από την παιδική μου ηλικία όπου η παρέλαση ήταν πραγματικά μια ωραία γιορτή.

Νωρίτερα όταν βρισκόμασταν έξω από το πάρκο Γεωργιάδη, παγιδευμένοι ανάμεσα στα κάγκελα και δοκιμάζοντας τις ακροβατικές μας ικανότητες, συναντώ έναν επίσημο εκπαιδευτικό. 

«Κύριε Πρόεδρε ανάμεσά μας έχουμε κάγκελα» του λέω αστειευόμενος,  για να μου απαντήσει «Εγώ πρέπει να καταθέσω στέφανι και δεν ξέρω από που να πάω» Ανεβαίνει την μικρή περίφραξη του πάρκου για να συνεχίσει «θα πάμε μέσω Παρισίων»
Εικόνες πλημμυρίζουν το μυαλό μου, «θα πάμε μέσω Παρισίων!», τι καλά θα ήταν σκέφτομαι να πηγαίναμε πραγματικά μέσω Παρισίων. Στην επόμενη παρέλαση λοιπόν...