Να φύγεις ή να μείνεις;

της Γεωργίας Α. Καρουσάτου

Είμαι 30something, ανήκω σε αυτό το «επιστημονικό ανθρώπινο δυναμικό» της Ελλάδας μας που απλά φέρει τον τίτλο, αλλά κατά τα άλλα κάνω δουλειές του ποδαριού. Α, ναι ξέχασα… Παρεμπιπτόντως, πληρώνω το ταμείο μου, το ΤΣΜΕΔΕ, ενώ ουσιαστικά δεν έχω κανονική δουλειά. Έχω δύο πτυχία και οσονούπω τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στο οποίο γράφτηκα απλά για να έχω μια παράταση χρόνου να αποφασίσω. Τι; Αν θα φύγω από την χώρα ή αν θα μείνω. Για την ειδικότητά μου υπάρχουν πολλές επαγγελματικές ευκαιρίες, απλά όχι στην Ελλάδα. Αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο: Να είσαι μόνος σε ένα ξένο μέρος ή να νιώθεις ότι δεν μπορείς να εκφραστείς σ’ ένα γνώριμο περιβάλλον; Να νιώθεις ότι θέλεις να φωνάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, αλλά όταν ανοίγεις το στόμα σου, να μην βγαίνει η φωνή. Να τολμήσεις, να πάρεις τα ρίσκα σου γι” ακόμη μια φορά. Γνωρίζοντας ότι στο παρελθόν αυτά που πήρες σε τσάκισαν, δύσκολες αποφάσεις με στιγμές μοναξιάς, αμφιβολίας, με δάκρυα τα βράδια με πολλά «γιατί».

Γνωρίζεις βαθιά μέσα σου ότι όλες οι σημαντικές αποφάσεις όμως, αυτές οι καθοριστικές, αυτές οι λίγες, είναι μονόδρομος. Πρέπει να αποδεχτείς ότι μπορεί να σε συντρίψουν. Πρέπει να συγχωρήσεις τον εαυτό σου εκ προοιμίου για τα λάθη που μπορεί να κάνει. Τι είναι καλύτερο: μια ήρεμη στασιμότητα, με παρήγορες αγκαλιές και πολλά «δεν πειράζει -έτσι είναι η κατάσταση για όλους μας εδώ, κοίτα γύρω σου» ή ένα μετέωρο βήμα και η απόφαση να αφήσεις το κουβάρι να λυθεί και όπου σταματήσει; Ζηλεύω όσους ξετύλιξαν το κουβάρι τους και νιώθω τόσο δειλή. Φοβάμαι την μοναξιά μου κάπου μακριά, αλλά φαντάζομαι και πολλοί άλλοι από εσάς που βρήκαν το φευγιό τους. Φοβάμαι ότι δεν θα είμαι αρκετά καλή, ότι τα πόδια μου δεν θα με στηρίξουν όταν θα έχω μόνο αυτά για να στηριχτώ και κανέναν από τους ανθρώπους που αγαπώ δίπλα μου να με καθησυχάζει με μια καλή κουβέντα και ένα χαμόγελο. Θα μου λείψουν οι φίλοι μου, η οικογένεια μου, όλοι αυτοί που αγαπάω και μ’ αγαπούν. Αλλά το ξέρω ότι πρέπει να φύγω. Ίσως η τάξη–προγραμματισμός που πάντα θωρούσα στις ζωές των άλλων δεν θα έρθει ποτέ στην δική μου και πάντα θα ταξιδεύω χωρίς απάγκιο.

Βασανίζομαι, εδώ και καιρό, τα βράδια είναι εφιαλτικά. Φοβάμαι να πω το αντίο σε ανθρώπους, μέρη, στην βολή μου. Νιώθω δυνατή, αδύναμη, έτοιμη για όλα, έτοιμη να εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια, όλα μαζί. Μερικές φορές θέλω να κλάψω αλλά δεν μου έρχονται τα δάκρυα, νομίζω ότι και αυτά μου παίζουν παιχνίδια. Ίσως κάποιοι άνθρωποι σαν κι εμένα δυσκολεύονται περισσότερο στα σταυροδρόμια, αλλά γνωρίζουν ότι αφού τα αφήσουν πίσω τους, θα χαμογελάσουν ξανά.

*Η Γεωργία Α. Καρουσάτου είναι Μηχανολόγος Μηχανικός ΕΜΠ.